Σεήτα-τα
Παραδοσιακός καππαδοκικός χορός.
Υπάρχει ομώνυμο τραγούδι με το οποίο χορεύεται ο χορός.
Παλιά χορευόταν μόνο από παντρεμένες γυναίκες στους γάμους, οι οποίες σχημάτιζαν ζευγάρια ή ομάδες η μια απέναντι στην άλλη. Το κεφάλι σκεπαζόταν με μαντίλι και μόνο τα μάτια ήταν ακάλυπτα.
Ο χορός που συνοδεύει το τραγούδι είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός και η µελωδία του βαριά θρηνητική. Η εισαγωγή του τραγουδιού ξεκινάει µε ένα θρηνητικό ήχο, οι χορεύτριες έρχονται µε µικρά βήµατα η µία κοντά στην άλλη και σε απόσταση ενός µέτρου περίπου. Το μουσικό μέτρο του χορού είναι 2/4.
Κατά την παράδοση το Γιολάχι φαράγγι, νότια της Βαρασού, αποτελούσε τη δίοδο για τον κάτω κόσμο κι αυτό ενισχύεται με το παλιό τραγούδι, που κατά ένα έθιμο πολύ παλιό, χόρευαν αντικριστά στους γάμους δυο παντρεμένες γυναίκες με κινήσεις τρεμάμενες, μιμητικές του χαιρετισμού- αποχαιρετισμού και άλλαζαν ρυθμικά τις θέσεις. Έτσι, θεωρούν ότι ο χορός παριστάνει τη συνάντηση της Θεάς Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης.
Τα λόγια του τραγουδιού είναι:
«Σεήτα-τα, σεήτα-τα,
σο μέγον το ρουσί,
να μη ’πεσώσετε, ’πνώσετε,
σου Χούναρη το σπήλο»
Δηλαδή:
«Σύρε την, σύρε την
στο μεγάλο βουνό
κι αν δεν φτάσετε κοιμηθείτε
στου Χούναρη τη σπηλιά».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου